Podpisaliśmy umowę na przebudowę i modernizację zabytkowej leśniczówki przy ul. Rydzowej. Budynek zostanie zaadoptowany na cele edukacji przyrodniczo-leśnej. Prace będą prowadzone z zachowaniem specyfiki obiektu i jego zabytkowego charakteru, a także z uwzględnieniem lokalnej tradycji architektonicznej. Inwestycja ma być zrealizowana w przeciągu 18 miesięcy. Jej koszt to 1,38 mln zł.
W wyniku przebudowy zachowany zostanie układ przestrzenny wnętrz leśniczówki i ich historyczny wystrój. Prace obejmą m.in. zabezpieczenie obiektu, jego odgrzybienie oraz usunięcie zagrożeń biologicznych. Rozebrana zostanie istniejąca murowana dobudówka i wykonane roboty: izolacyjne, murarskie, ciesielskie i konstrukcyjne. Zakres prac wykończeniowych uwzględnia roboty: tynkarskie, posadzkarskie, stolarskie, malarskie i glazurnicze. Powstaną nowe instalacje: sanitarna, elektryczna i teletechniczna. Odnowiona zostanie też elewacja budynku, na której przywrócone zostaną detale architektoniczne. Leśniczówka w wyniku realizacji inwestycji będzie przygotowana na potrzeby Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej, w tym na prowadzenie działań ekspozycyjno- wystawienniczych.
Na terenie otaczającym leśniczówkę o powierzchni 2500 m2 odtworzone zostaną ciągi piesze, zagospodarowana zostanie zieleń i powstanie nowe ogrodzenie.
Drewniana, zabytkowa leśniczówka przy ul. Rydzowej 1 w Warszawie znajduje się w Lesie Kabackim. Niegdyś tereny te należały do Dóbr Wilanowskich, które w XIX w. były w posiadaniu rodu Potockich, a następnie Branickich. Obecnie nadzór nad tym obszarem sprawują Lasy Miejskie - Warszawa. Leśniczówka powstała prawdopodobnie w 1890 r. i stanowi przykład dobrze zachowanej i nieprzekształconej architektury drewnianej związanej z gospodarką leśną. Budynek był zamieszkały przez blisko 130 lat przez leśniczych, którzy sprawowali opiekę nad drzewostanem oraz zajmowali się pozyskiwaniem materiału drzewnego. Leśniczówkę wzniesiono w konstrukcji zrębowej i przykryto dachem naczółkowym, czyli odmianą dachu dwuspadowego z dodatkowymi, trójkątnymi połaciami tzw. naczółkami umieszczonymi w górnej części ścian szczytowych. Ściany zewnętrze budynku oszalowane są poziomymi deskami, z dekoracyjnym opracowaniem węgłów. Ściany wewnętrzne (cześć konstrukcji drewnianej, z murowanymi ścianami ogniowymi) zostały otynkowane. Historycznie dach kryty był gontem, który w 1967 r. wymieniono na eternit. Obiekt zachował w dużej części oryginalną konstrukcję, układ i wyposażenie, takie jak: drzwi z kutymi zawiasami, klamkami i oryginalnymi mechanizmami, okna, piece grzewcze i piec kuchenny oraz drewniane posadzki. W budynku znajdują się także oryginalne tynki wapienne kładzione na trzcinie. Powierzchnia użytkowa parteru to ok. 130 m2, dostępna powierzchnia poddasza to kolejne 75 m2.